mercoledì 19 novembre 2008

vola il tempo, et fuggon gli anni

El sanbuco

Sto odor... de cossa?: xe odor de sanbuco:
l'odor de quando che iero putel.
Ne l'orto nostro, in suso,
tanto lontan de casa, iera un bosco:
un bosco de sanbuco.
Tre àlbari ch'in magio, in mezo 'l verde,
i verzeva quei grandi
e larghi fiori bianchi.
Soto, in fra i tronchi, là iera 'l mio bosco;
e drio, de soto 'l muro,
le mie canpagne co' la casa e el pozzo;
e un mar, che lo saltavo
qualche volta a piè pari,
ma do' che 'ndavo c'una barca a vela,
a vela e fioco, de una riva a l'altra:
de casa a la zità al cantier de fazza.
pur mi, qua 'desso, con sto odor' che' sento,
con tuti i bruti pensier, me vien,
sì, de vardarme 'torno
se xe le mie canpagne e quel mio pozzo,
la mia barca e el mio mar:
e sto canton de orto,
el me diventa come quel de 'lora,
grando, col cel de sora,
che gira, e tuto 'torno
co' la tera 'l s'incontra e col mio mar.

Virgilio Giotti

Nessun commento:

Posta un commento